Με τους Florence + The Machine στη Βαρσοβία
(Photos & Video)

Location: Orange Warsaw Festival 2018,Warsaw- Służewiec Horse Racetrack, Poland

Words: Dimitris Mavrokefalidis

Listening while writing:

Δεν είναι ότι η Florence Welch έχει μαζί της και μια μηχανή. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια είναι η μηχανή.

11.50 π.μ και έξω από την πράσινη σκουριασμένη πόρτα του Orange Warsaw Festival συγκεντρωμένα 180-200 αγόρια και κορίτσια διορθώνουν τις τελευταίες λεπτομέρειες από τα βαμμένα με χρυσόσκονη μάγουλά τους και σταθεροποιούν τα στεφάνια πολύχρωμων λουλουδιών που φορούν στο κεφάλι. Ντυμένα με μαύρα μπλουζάκια “Crew, Florence + The Machine, Poland”, φορέματα που έχουν ράψει και που είναι ίδια με αυτό που φοράει η Florence στo video clip του “Hunger”, αυτοσχέδια μπλουζάκια με τυπωμένες φωτογραφίες της ηρωίδας τους, τραγουδούν στίχους από το “Various Storms & Saints” και το “No Light, No Light”, γελούν αθώα και χαίρονται τόσο που τους ενώνει αυτή η στιγμή.

Παρόλο που η θερμοκρασία δείχνει 33 βαθμούς υπό σκιά όλοι είναι εδώ το ίδιο ευδιάθετοι, μερικοί ανασύρουν χρυσές και ασημί ισοθερμικές κουβέρτες για να σκεπάσουν τα κεφάλια τους μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες. Εξάλλου πρέπει όλοι να είναι δυνατοί μέχρι τις 9 μ.μ, όταν και αναμένονται οι Florence + The Machine να ανέβουν πάνω στη σκηνή (αφού προηγηθούν ο Πολωνός Taco Hemingway και ο Tyler The Creator). Είναι το #day2 του Orange Warsaw Festival που πραγματοποιείται στο Sluzewiec Racetrack, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο όμορφους ιππόδρομους στον πλανήτη, συνολικής έκτασης 342 στρεμμάτων που ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Ιούνιο του 1939, ενώ κατάφερε να επιβιώσει από τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφού αποτέλεσε έναν από τους κεντρικούς σταθμούς συγκέντρωσης των γερμανικών στρατευμάτων.

Δείτε εδώ videos του “amusicmap.com” από τη συναυλία:

Στην ίδια σκηνή, την οποία σε λίγες ώρες θα σαρώσουν τα γυμνά πόδια της Florence έχουν εμφανιστεί μεταξύ άλλων οι Rolling Stones, οι U2, ο George Michael, οι Depeche Mode και άλλα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Καλές οι αναδρομές, αλλά η ώρα πηγαίνει 1.45 μ.μ και αφού έχει σχηματιστεί μια ουρά που φτάνει κοντά στο χιλιόμετρο και έχει δεκαπλασιαστεί το κοινό που περιμένει να μπει πρώτο στις εγκαταστάσεις του Φεστιβάλ και να έρθει όλο και πιο κοντά στο Orange Stage, ένας φύλακας με καπέλο Indiana Jones πλησιάζει χρησιμοποιώντας ένα μεγάφωνο για να ακουστεί. “Πρέπει όλοι να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην έχουμε ατυχήματα“. Η πόρτα σύρεται, κάνοντας έναν ήχο παλιάς γκαραζόπορτας, και αφού ανοίγει τελείως, δεκάδες αγόρια και κορίτσια ξεκινούν να τρέχουν όπως θα έτρεχαν για να γλιτώσουν από ζόμπι σε κάποιο μεταποκαλυπτικό σύμπαν.  Πέντε-έξι κορίτσια και δυο αγόρια πέφτουν με δύναμη στο έδαφος.

Για τα λεπτά μέχρι την έναρξη της συναυλίας υπάρχουν πολλά για να κάνει το πλήθος που συγκεντρώνεται για τους Florence + The Machine: να μακιγιαριστεί, να διαβάσει αγαπημένα βιβλία του, να δεί επεισόδια από τα “Φιλαράκια” στο κινητό και να φάει ωμά λουκάνικα για να μην πεινάει, αυτές τις ώρες της αναμονής. Κάποιος γυρίζει ανάμεσα στον κόσμο και κρατώντας μια χάρτινη κούτα μοιράζει – σε όσους δεν έχουν ακόμη – λουλούδια που στην άκρη τους έχουν μια χάρτινη λωρίδα που αν την τραβήξεις φωτίζεται το κέντρο του άνθους.

Στις 9 μ.μ και αφού χιλιάδες κόσμου φωνάζουν ρυθμικά “Florence, Florence” ακούγονται οι πρώτοι στίχοι του “Between Two Lungs“.  Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ η ίδια, που περιλαμβάνεται στο debut album της και η ίδια σκέφτηκε όταν ήταν ακόμα στο κολέγιο, όταν έφυγε ο πρώτος κιθαρίστας της μπάντας και δεν ήξερε καν πως θα ξανακάνει μουσική.

Ο τίτλος του τραγουδιού έρχεται από ένα βιβλίο των 80s που βρήκε σε ένα second-hand βιβλιοπωλείο. Ήταν για ένα φιλί – τον αέρα που μοιράζεσαι όταν φιλάς κάποιον. Και ο τρόπος που αυτός ο αέρας σε γεμίζει και δεν θέλεις αυτή – η μία ανάσα των δύο ανθρώπων να κοπεί ποτέ. Και τώρα, βλέποντάς την έτσι, όπως τονίζει κάθε συλλαβή, χρωματίζοντας κάθε γράμμα κάθε λέξης ξεχωριστά, αντιλαμβάνεσαι πώς κάθε γράμμα μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό ποίημα, και κάθε παύση της σε μια λυρική απόπειρα να αγγίξει το σύμπαν. Να φτιάξει το δικό της ουρανό γεμάτο από μουσική και να σκεπάσει όλους κάτω από τον ίδιο αυτό ουρανό, σε ένα μαγικό “Sky Full Of Song”. Παίζει με τα χέρια της και κάνει περιστροφές γύρω από τον εαυτό της σαν ένα μικρό παιδί που του προσφέρουν ένα πολύχρωμο ζαχαρωτό. Αυτή τη φορά όμως, δεν είναι ζαχαρωτό, αλλά το “Queen of Peace”. To γλυκόπικρο συναίσθημα των στίχων καθρεφτίζεται στα μάτια της σε κάθε σπασμό του κορμιού της, “some things never sleep” και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας ξεχωριστά από κάτω από την σκηνή. Αγνή τελειότητα, ακατέργαστο συναίσθημα που νιώθεις, σαν να περπατάς πάνω σε μια παγωμένη λίμνη. Μια μίξη από ασχήμια και ομορφιά σε κάθε βήμα σου. Πώς αλλιώς άλλωστε, θα ήταν αυτό το single που το έγραψε για να περιγράψει πόσο υπέφερε όσο βρισκόταν στη σχέση εκείνης της περιόδου. Το “Only If For A Night” κάνει τον κόσμο να γίνει ένα μαζί της. Αποκαλύπτει σε όλους ότι ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον ότι οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα περιγράφονται αμεσότερα μέσα από τις σκιές και τα σκοτάδια. Μας συστήνει τα παιδικά της χρόνια , τα οποία σημαδεύτηκαν για πάντα από τον χωρισμό των γονιών της και το θάνατο της γιαγιάς της (αυτοκτόνησε παλεύοντας για χρόνια με τη διπολική διαταραχή), όσο εκείνη ήταν μόλις 13 χρόνων. Για εκείνη εξάλλου είναι γραμμένο το τραγούδι, μάλιστα όπως έχει η ίδια αναφέρει σε ένα όνειρο που είχε την είδε να της δίνει πρακτικές συμβουλές για την καριέρα της όπως η ίδια έχει πει.

Κοντοστέκεται για λίγο. “Πάντα με κάνετε να νιώθω τόσο ευπρόσδεκτη εδώ. Αυτό είναι ένα τραγούδι που φοβόμουν να γράψω, έλεγα μα θεέ μου τι πάω να κάνω, ήταν για μένα σημαντικό όμως να το κυκλοφορήσω και νιώθω τόσο ευγνώμων που το έχετε αγαπήσει, και μου δίνετε τόση πίστη για να συνεχίσω”. Με τη πρώτη νότα του κομματιού ο κόσμος ξεσπάει και καλύπτει ακόμα και τη φωνή της. Το “Hunger” πάντα θα θυμίζει σε όλους, μα περισσότερο σε εκείνη, ότι δεν επρόκειτο στην αρχή για τραγούδι, παρά για ένα ποίημα γραμμένο από την ίδια σε μια προσπάθεια να καταλάβει τους τρόπους που έψαχνε την αγάπη σε πράγματα που δεν παρέπεμπαν καθόλου σε αγάπη. Δημιουργείται έτσι αμέσως μια χορωδία από χιλιάδες κόσμου που το τραγουδάει πιο ψηλά από την καρδιά, πιο δυνατά και από την μοναξιά.  Στο “Sweet Nothing” μοιάζει σαν μούσα του καλύτερου αναγεννησιακού ζωγράφου. “Αν είναι κάποιος δίπλα σας, που νοιάζεστε σηκώστε τον στους ώμους σας, ξεκουράστε τον, όλοι χρειάζεστε μια μικρή ξεκούραση, έτσι μπράβο, φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί καλοί φίλοι ανάμεσά μας“. Επόμενο αυτό το τραγούδι, ο τίτλος του οποίου ήρθε από ένα installation με τίτλο “Dog Days Are Over” του Ugo Rondinone που συνήθιζε να βλέπει η ίδια κάθε μέρα, ενώ διέσχιζε την Waterloo Bridge με το ποδήλατό της.

“Θέλω να κοιτάξετε τον διπλανό σας, παρόλο που μπορεί να μην γνωρίζεστε και να του πείτε πόσο πολύ τον αγαπάτε και να τον αγκαλιάσετε” υπέδειξε στη μέση του τραγουδιού, ενώ λίγο αργότερα συμπλήρωσε “θέλω να έχετε και τα δύο χέρια σας ελεύθερα, οπότε κατεβάστε όλοι τα κινητά, είναι μια στιγμή που θα την κρατάμε καλά μέσα μας, θα εξαφανιστεί σε λίγο, και θέλω να φωνάξετε όσο πιο δυνατά μπορείτε αυτά που νιώθετε…“.  Και αυτή εδώ είναι η στιγμή που η Florence έχει φτιάξει το απόλυτο χάος για να χαθεί ο καθένας μέσα σε αυτό. Για λίγα λεπτά. Όσο. Περίπου 15.000 άνθρωποι αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που μπορείς να ακούσεις τους παλμούς της καρδιάς σου. Στη συνέχεια το τελευταίο κομμάτι από το άλμπουμ “How Big, How Blue, How Beautiful” κάνει να καταλάβουμε ότι τα λόγια “can you protect me from what I want?” ποτέ ξανά δεν ακούστηκαν πιο πειστικά και ειλικρινή όσο ακούγονται από το στόμα της Welch. Σαν να συνεχίζει να περπατάει τη πεζογέφυρα του Chapter 7 του “Odyssey” και να απαγγέλει στίχους, αφήνοντας το κορμί της να πέσει με ορμή στα σύρματα: “Mother make me a big grey cloud, so I can rain on you things I can‘t say out loud“.

Ο κόσμος φωνάζει “Ι Love you” και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η ίδια λέει “αυτό είναι ένα τραγούδι από το “High As Hope” που μου αρέσει ο τίτλος γιατί ακούγεται σαν το “High As Fuck” που είναι μια αγγλική έκφραση. Αλλά αυτό το τραγούδι είναι για μια γυναίκα που είναι τόσο πολύ μέσα στην καρδιά μου και είμαι τόσο ντροπαλή να της το πω, οπότε κανείς από εσάς να μην της το πει” διευκρινίζει με ένα μικρό χαμόγελο. Γράφτηκε για την Patti Smith που τόσο θαυμάζει. Όλοι τραγουδούν “It‘s such a wonderful thing to love” και δεν ακούγεται υπερβολικό, αλλά όταν τραγουδάει το “Patricia”, νιώθεις τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών της στη σκηνή να έχουν φτάσει στο χείλος μιας προσωπικής εξαϋλωσης. Να λιώνει η ύπαρξή της.

Έχει φτάσει η ώρα για ένα από τα εμπορικότερα τραγούδια τους. Στην led οθόνη της σκηνής φαίνεται γραμμένο ακανόνιστα  με κόκκινη μπογιά  “you will always be my favorite” και ήρθε η ώρα να κατέβει από τη σκηνή και να αγγίξει τον κόσμο. Την αγκαλιάζουν, της προσφέρουν στεφάνια και … “sometimes I feel like throwing my hands up in the air, ’cause I know I can count on you“. Φαίνεται ότι δεν μπορεί να πιάσει ούτε ένα μπουκαλάκι νερού χωρίς να κάνει περιστροφές γύρω από τον εαυτό της και να εκτείνει τα χέρια της προς τον ουρανό και το κοινό. Σε συνέντευξή της έχει παραδεχτεί, άλλωστε ότι όσο ήταν μικρή, ένα από τα πιο αγαπημένα της πράγματα ήταν να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ και να χορεύει σαν να μην την παρακολουθεί κανείς. Με χορευτικές κινήσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα ντρεπόταν να τις εκτελέσει.

Για το επόμενο τραγούδι που έρχεται από το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ της λέει εισαγωγικά πως “η αγάπη πρέπει πάντα να εκφράζεται με απόλυτη ειλικρίνεια“. Αυτή είναι η ώρα του “100 Years”.

Το “Ship To Wreck“ και η υποδοχή που του επιφυλάσσουν αποδεικνύει ότι πολύ καλά έκανε η ίδια και επέμεινε να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ “How Big, How Blue, How Beautiful” παρ όλες τις παραινέσεις του μάνατζερ της που έλεγε πως δεν πρέπει να κυκλοφορήσει και άλλο τραγούδι με το στοιχείο του νερού να πρωταγωνιστεί σε αυτό όπως και στη προηγούμενη δισκογραφική δουλειά της.

Στο “Delilah” βλέπεις ότι η ικανότητά της να σπριντάρει πάνω κάτω τη σκηνή και παράλληλα να αγγίζει τις υψηλότερες νότες μοιάζει να βρίσκεται εκτός ανθρώπινων ορίων. Το τραγούδι που γράφτηκε για το διάστημα που έμεινε στο Μαϊάμι έπειτα από ένα δύσκολο βράδυ γεμάτο ποτό και χάπια και αναμονής για ένα τηλεφώνημα από το σύντροφό της, την ωθεί ξανά προς τον κόσμο κάτω από την σκηνή, που της χαρίζουν ένα μαντήλι που το ανεμίζει καθώς τρέχει να αγγίξει όσο τον δυνατόν περισσότερους. “too fast for freedom, sometimes it all falls down, these chains never leave, I keep dragging them around“.

Είναι αδύνατο να μην σε αγγίξει ο λυγμός που κρύβει η φωνή της στον πρώτο στίχο “I was on a heavy tip” του “What Kind Of Man“. Τινάζει με οργή το μικρόφωνο στο “to let me dangle at a cruel angle”. Και κλείνει με αυτό.

Το κοινό φωνάζει το όνομά της. “One more song, one more song“. Μετά από δύο λεπτά εμφανίζεται και χαρίζει το πρώτο single από το “Ceremonials”, το “Shake It Out“. Είναι η στιγμή της κάθαρσης. Γραμμένο κατά τη διάρκεια ενός άσχημου hangover ξεκαθαρίζει  “…but it’s always darkest before the dawn…”. Η έκρηξη έχει προηγηθεί γιατί ξέρει ότι έτσι τελειώνει ο κόσμος τις περισσότερες φορές: όχι με μια θεαματική έκρηξη, αλλά με ένα λυγμό. Σίγουρα, αν δεν έχει δει κάποιος τη Florence Welch σε συναυλία, τότε σίγουρα δεν έχει εκτιμήσει 100% την “Άνοιξη” του Μποτιτσέλι, δεν έχει αισθανθεί τον χορό και την κίνηση της Σέλμα στο “Dancer In The Dark”, δεν έχει εκτιμήσει τα όνειρα του Γκουίντο στο φελινικό “8 1/2”. Ίσως γιατί κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι ένα κορίτσι που έχει ξεχάσει να μεγαλώσει. Που συνεχίζει να τραγουδάει κομμάτια που λειτουργούν σαν καθαρτικοί εξορκισμοί, μικρές οδύσσειες που αφετηρία, μέση και λήξη τους έχουν τον μυαλό και την καρδιά. Η κ. Welch σίγουρα μπορεί να κάνει τη ζωή πιο υποφερτή. Μπορεί να μην χρειάζεται ο καθένας να αποτελεί τη σπουδαιότερη ιστορία που έχει ειπωθεί ποτέ, αυτή εδώ όμως είναι το ομορφότερο παραμύθι που μπορεί κανείς να ακούσει.

Πάνω απ όλα, η εμπειρία του να βρίσκεσαι σε live των Florence + The Machine ενδεχομένως μπορεί να συγκριθεί με αυτό το λυτρωτικό συναίσθημα που σε πλημμυρίζει, όταν φτάνεις στην άκρη των πραγμάτων που ορίζεις, στο τελευταίο δυνατό όριο που μπορείς να αγγίξεις, στην άκρη ενός γκρεμού και αρχίζεις να απελευθερώνεις φωνάζοντας όλα αυτά που φοβάσαι να παραδεχτείς ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό. Ότι – όχι, (συγγνώμη που δυσαρεστείς φίλους, γνωστούς και οικείους) η ζωή δεν συνεχίζεται. Ότι ήσουν, είσαι και θα είσαι ερωτευμένος/η με τον/την ιδιαίτερο έναν άνθρωπο που έχεις βρει, παρόλο δεν είστε μαζί τώρα, ότι δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις αν πρώτα δεν τα χάσεις όλα, ότι δεν έχεις από πουθενά να πιαστείς και πουθενά να πας αν δεν περπατήσεις εντελώς μόνος σε μια άγνωστη χώρα με ανθρώπους τριγύρω σου που μιλούν μια γλώσσα ξένη προς εσένα, ότι η τωρινή δουλειά σου δεν σου αφήνει κάτι άλλο πέρα από ένα νούμερο στο τραπεζικό λογαριασμό σου, ότι η πραγματική ευτυχία είναι εκείνη που δεν βρίσκεται στις συνθήκες της τωρινής σου ζωής, αλλά σε εκείνη που θα έρθει. Και θα έρθει όταν την κυνηγήσεις, όταν ματώσεις γι αυτή και της επιτρέψεις να σε σκοτώσει. Και τότε καλύτερα επειδή  “The horses are coming so you better run…”  όπως λέει και η ίδια η Flo.

Setlist

1. Between Two Lungs
2. Queen Of Peace
3. Only If For A Night
4. Hunger
5. Sweet Nothing
6. Dog Days Are Over
7. Mother
8. Patricia
9. You’ve Got The Love
10. 100 Years
11. Ship To Wreck
12. Delilah
13. What Kind Of Man

Encore

14. Shake It Out

Photos / Videos: amusicmap.com